به چشم‌هایشان که نگاه می‌کنی، دنیایی را در آن‌ها می‌بینی. هر یک فکر خود را دارد و شادی خود را. هر یک به دنبال چیزی‌ست که خوش‌حالش کند.
به همه‌شان که نگاه کنی شاید همه یک ریشه دارند. ولی انگار ضابطه‌ی تابعشان متفاوت است. باید شناخت. باید هرکدامشان را شناخت. در غیر این صورت حرف و تصمیمشان را نمی‌فهمی.
اسمش را می‌خواهی بگذار عرفان،
یا علوم شناختی.
ولی آیا وقتی خود داخل این حصار هستی می‌توانی بیرون از آن نگاه کنی؟
هر روز می‌جنگم.
نبردی بی‌پایان.
و نمی‌دانم کی تمام می‌شود. نمی‌دانم کی می‌خواهم که تمام می‌شود.
جنگی میان آنچه هستم و نمی‌خواستم و می‌خواهم باشم. باشم؟ یعنی چه که باشم؟
به لحظه‌های مردن فکر می‌کنم.
به لحظه‌ی جدا شدن. چه خواهد شد؟
شک تمام وجودم را فرا گرفته است. من راه را گم کرده‌ام. هر شب در خواب در تاریکی مطلق می‌دوم.
آنقدر خسته‌ام که نمی‌خواهم صبح‌ها چشم باز کنم. ولی باز... ولی باز می‌روم. باز همان آدم‌ها و همان لبخندها و نگاه‌ها.
راه چیست؟
هر روز آدم‌هایی که ناخودآگاه برمی‌خیزند و زمان... و زمان... به چشم‌های هرکدامشان که نگاه می‌کنی... و چشم‌های او...
و زمان...
چشم باز می‌کنم و اکنون ۴۰ سال دارم. هنوز می‌جنگم. انتظار داری راه چه باشد؟ واقعا فکر می‌کنی راه را تو پیدا می‌کنی؟
واقعا اینگونه فکر می‌کنی؟ نه عزیزِ جانم. انگار راه مشخصی وجود ندارد که شمای محتاط در آن بدوی! راه نیست. مقصد نیست. یک چیز این زندگی کم است. یک چیز نیست. نیست. با علی حرف می‌زنم. هرگز او را نشناختم.
انگار لازم است شروعی دوباره انجام شود. انسان چقدر احوالاتش عوض میشه. خیلی عوض میشه. برای همین هم من هیچ تضمینی نمیدم بر سر این عقایدی که الان دارم و با اون دارم این متن رو می‌نویسم، بمونم. اما چه باید کرد. این من هستم و من می‌خواهم ادامه دهم به هر حال. چند وقت پیش آشنایی رو دیدم. خیلی عوض شده بود. خیلی... خیلی دوست داشتم با او بتوانم حرف بزنم ولی هر کاری کردم نتوانستم.
هوای خانواده را باید بیشتر داشت. هر چه که باشند. هر کاری که بکنند. در این مورد هیج شکی نباید بکنم. باید...
چند دقیقه دیگر کلاسم شروع می‌شود و من دارم این را می‌نویسم. روزهای اول دانشگاه بسیار خوب هستن...
ای باد سبک‌سار مرا بگذر و بگذار
خوش دار که آرامش ما را نخراشی
دیگه دارم روانی میشم!
پر از تناقض، محو بودن. انگار هیچی ندارم. یه جای کار کمه. یه جای کار میلنگه. یه چیز نیست. یکی نیست. یکی که همه چیزه...
پر از کار اشتباه و پر از پشیمان شدن و باز کار اشتباه و ...
و باز هر روز کار اشتباه و سرزنش و کار اشتباه و ... خب راه یه جای دیگه‌س. شاید اشتباه اومدی همه‌ی این مسیر رو...
همه رو خراب کنم؟ همه‌ش رو؟
چرا آخه؟ اییین چه مرضی ه؟
مگه چیزی یادته هنوز؟
چیزی یادت مونده؟
یادت مونده؟
چیزی از قول و قرارهایی که دادی یادت مونده؟ حواست به خانواده‌ت هست؟ دوستات؟
خودت چی؟ می‌نویسی هنوز؟
چیزی از خودت یادت مونده؟ برای چی زندگی می‌کردی؟ چی کار داری می‌کنی؟ چرا انقدر خسته‌ای...
و ۱۵ رمضان و ۱۱ تیرماه ۹۴ در گوشه‌ای افتاده‌ای. صدایی نیست. همه چیز ساکت و سر جای خودش است.
به خودت نگاه کن. به تویی که خیلی چیزها یادت رفته‌است و دیگر اهمیتی برایت ندارد. به تویی که نمی‌دانی از کجا آمده‌ای، چرا آمده‌ای و کجا خواهی‌رفت...
نیمه‌ی عجیب‌ترین رمضان عمرم گذشت. چند شب دیگر، شب قدر من است...
حقیقتا انسان آهسته آهسته عقب نشینی می کند.
لطفا قبل از خراب کردن هرچیزی طرحی برای ساخت مجدد آن داشته باشید.
"فتلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه"
